Sinds 1998 heb ik gewerkt met gedetineerde mensen. Dat deed ik als geestelijk verzorger in verschillende bajesen in Nederland. Sinds 2015 werk ik als leidinggevende van geestelijk verzorgers bij justitie; nu werk ik dus vooral indirect voor gedetineerde mensen. In al die jaren is één vraag onveranderd gebleven: ‘Waarom doe je dit werk eigenlijk?’ Zeker
Categorie archieven: Nieuws
Het jaarverslag 2021 van Epafras is uit. Het draagt de titel: Waardevolle ontmoeting. Het verslagjaar 2021 werd opnieuw gekleurd door de coronapandemie, die grote impact had op de gedetineerden en die voor de organisatie bezoekbeperkingen met zich meebracht. Toch waren er weer veel waardevolle ontmoetingen mogelijk. Epafras heeft dan ook sterk ingezet op continuïteit in
“Wat geeft jou hoop in je cel?” Dat vroegen we gedetineerden uit te drukken in een kunstwerk. Uit binnen- en buitenland stroomden de inzendingen toe. Op 29 maart 2022 zijn in het Gevangenismuseum in Veenhuizen een filmpje en een boekje gepresenteerd met de winnende inzendingen. Het idee voor deze kunstwedstrijd is ontstaan tijdens de coronapandemie,
Wat betekent het voor mensen als hun vrijheid hen afgenomen wordt? Als je voor alles afhankelijk bent van de regels en beslissingen van andere mensen? Leven in een gevangenis is leven in een totalitair instituut. Dat heeft zowel voor de gevangenen als voor degenen die hen bewaken en voor hun zorgen gevolgen. Hoe zorg je
Geestelijke verzorging is een roeping. Het valt de meeste geestelijke verzorgers dan ook zwaar om afscheid te nemen van Epafras. Toch gaf een aantal van hen het stokje over aan de nieuwe generatie. De 77-jarige Andries den Broeder bezocht vanaf 2001 tientallen gedetineerden in Oost-Europa. Nu zet hij een punt achter zijn werk voor Epafras,
In gevangenissen komen de versoepelingen van de corona-maatregelen altijd later op gang dan in de rest van de samenleving. En waar het ene land al lang open is, houdt het andere land de deuren voor bezoek angstvallig dicht. Veel gevangenissen zijn overbevolkt en beschermende maatregelen zijn er nauwelijks. Regelmatig zijn er uitbraken in gevangenissen en door
Mevrouw A. heeft geen makkelijk leven achter de rug. Ze heeft psychiatrische problemen en kan niet goed voor haar kinderen zorgen. Die worden in pleeggezinnen geplaatst. Als ze uit de kliniek in Nederland mag vertrekken, besluit ze om naar de Dominicaanse Republiek te gaan, waar haar moeder en haar volwassen zoon wonen. Op een dag
Na zijn pensioen bezocht Theo Raaijmakers voor Epafras gedetineerden in Portugal, Zweden en Griekenland. Gedurende een jaar of tien sprak de geboren en getogen Brabander mensen die vastzaten, meestal vanwege drugssmokkel. “Ik bood een luisterend oor.” Nu stopt hij daarmee. “Ik ben aalmoezenier geweest in het leger en toen ik met pensioen ging kwam de
Oost-Europa was zijn terrein. De 77-jarige Andries den Broeder bezocht er vanaf 2001 tientallen gedetineerden. Nu zet hij een punt achter zijn werk voor Epafras, omdat hij tot zijn grote verdriet niet meer zelfstandig kan reizen. “Ik hoop dat ik mensen tot zegen ben geweest.” Zijn vrouw Ria is blij dat hij stopt, zijn gezondheid
“Wat geeft jou hoop in je cel?” Dat vroegen we gedetineerden uit te drukken in een kunstwerk. Uit binnen- en buitenland stroomden de inzendingen toe. Op 29 maart 2022 zijn in het Gevangenismuseum in Veenhuizen een filmpje en een boekje gepresenteerd met de winnende inzendingen. Het idee voor deze kunstwedstrijd is ontstaan tijdens de coronapandemie,