Het duurt nog zes jaar voordat Freek (23) vrij is. Een lichtpuntje: de familie ontmoeten mensen die hun zoon steunen in de Peruaanse gevangenis.
“Dat hij niet bij ons is, knaagt elke dag aan ons. Thuis branden we vaak een kaarsje voor hem. Mijn schoonmoeder is een gelovige vrouw. Zij bidt voor hem en heeft zelfs tijdens een kerkdienst gevraagd of iedereen voor haar kleinkind wil bidden. Dat vind ik mooi.
Gelukkig zijn er anderen die in Peru om hem denken. Zoals de aartsbisschop die de gevangenis twee keer per week bezocht. Via hem konden we nu brieven en kaarten sturen. En ook geld. Hij deed het belangeloos. Voor een wanhopige moeder heeft hij een verborgen camera gebruikt. Hierdoor mag hij helaas een jaar de gevangenis niet meer in. Brieven sturen naar Freek gaat dus niet meer.
Maar toen we contact kregen met de aartsbisschop, deed dat ons zo goed. En er zijn meer mensen die zich voor hem inzetten. We kennen ze niet, ze leven in een vreemd land, maar ze zorgen wel goed voor je kind. Dat is zo belangrijk!”