“In de gevangenis in New York heb ik meteen gevraagd om een baantje.” Het cliché, vertelt ze, van de gevangenen die de hele dag tv kijken en zitten te kaarten, klopt. “Maar dat is niets voor mij. Dat is het Grote Niks, zoals ik dat noem, en dat moet je niet willen. Je hoeft namelijk niets in de gevangenis. Je hebt geen verantwoordelijkheid en geen controle.”
Op zoek naar een baantje
Ze vertelt hoe in de meeste afdelingen mensen urenlang op bed blijven liggen. Ze hebben geen reden om op te staan. “Je ziet mensen afglijden in een depressie. Men zegt wel dat er programma’s zijn en dat er werk is, maar er is niet genoeg aanbod voor iedereen.” Haar eerste ‘baantje’ is het schoonmaken van de muren van de unit waar ze zit. “Daar krijg je 27 dollar per maand voor. Ik hoopte op meer, want ik wilde niet dat mijn familie mij geld bleef sturen. En ik moest dat ook eens terugbetalen natuurlijk.”
“Je ziet mensen in de gevangenis afglijden in een depressie.”
Vegen en dweilen
In de keuken wil ze niet werken. “Ik had er geen zin in om eten voor anderen mee te moeten nemen. Dus ging ik vegen en dweilen om geld te verdienen. Ook was het een goede manier om het piekeren te stoppen.” Ze somt op waar ze urenlang over na kon denken. Over haar hond. Haar moeder, haar doodzieke vader, haar dochter. “Mijn hond ging eerst naar mijn vader, maar toen mijn vader overleed, ging de hond naar mijn ex. Maar mijn ex werd ook veroordeeld en naar Amerika gestuurd, dus toen moest mijn hond naar anderen toe.”
Rouwen om haar vader
Het overlijden van haar vader moet ze in haar eentje in de cel verwerken. Van de psycholoog mag ze een stil plekje uitzoeken om te schrijven. “Ik stapte uit de drukte, uit de situatie. En op die rustige plek schreef ik brieven, aan mijn dochter, mijn vrienden en familie.” Ze schrijft om even met haar gedachten ergens anders te zijn.
Zo vreselijk koud
Om het knagende gevoel in haar maag te vergeten als er te weinig voedzaam eten is. En de kou. “Ik kon dat moeilijk verdragen. Ik was weliswaar op weg naar Nederland, ik wist dat ik terug zou gaan. Maar ondertussen had ik het vreselijk koud in New York. Het moeilijkste was om positief te blijven. Daarom bleef ik telkens tegen mezelf zeggen: ‘Dit is een eindige reis, er komt een einde aan.’”
En dan komt eindelijk het bericht dat na een jaar overleg tussen Nederland en Amerika de overdracht is goedgekeurd. Denise mag terug naar Nederland.
Wil je weten hoe het Denise in Nederland vergaat als ze weer terug mag komen? Like onze pagina en volg ons op Facebook!