‘Ik wil niet blijven piekeren. Bewegen en bezig blijven helpt.’

Nooit heeft Denise zich zo dubbel gevoeld. Blij omdat ze eindelijk bericht heeft gekregen dat ze terug mag naar Nederland. Maar ook is ze verbijsterd. Deze toestemming had Nederland al een jaar geleden gegeven. “Amerika heeft dit een jaar later, in september, aan mij gemeld.” Haar dossier lag ergens onder aan de stapel.

Zelfs na dit goede bericht blijven de gevangenisdeuren voor Denise gesloten. Ze telt af. Ze wacht. Hoe lang gaat dit nog duren? De onduidelijkheid vreet aan haar. Uiteindelijk duurt het wachten nog vier lange maanden, tot januari 2017.

Wachten is het ergste

“Dus als je mij vraagt wat het moeilijkste is van detentie? Het wachten. Gewoon wachten. Je moet voor jezelf je dag invullen, een ritme vinden. En daar niet van afwijken, want dan ga je het niet redden. Dan ga je piekeren en word je depressief.” Bezig blijven. Niet stil blijven staan. Niet piekeren. Zelfs in gedachten is ze in beweging. “Dan dacht ik hoe ik in mijn dorp door de straten liep. Naar mijn vriend of onderweg naar mijn dochter.”

 

“Je moet voor jezelf je dag invullen, een ritme vinden. En daar niet van afwijken, want dan ga je het niet redden.”

In beweging blijven

Ook durfde ik nu te dromen over wat ik straks zou gaan doen. Een baan vinden. Woonruimte. Een boek schrijven. Mijn verjaardag vieren. Kerst. En zo lang ik nog in de gevangenis zat, wilde ik niet gaan piekeren.” Ook toen ze het bericht kreeg dat haar vader – ver weg in Nederland – was overleden, dwong ze zich om in beweging te blijven. En mocht ze, overmand door verdriet, wel in bed blijven liggen, dan moesten haar celgenoten haar eruit trekken. “Toen ik in Nederland was opgepakt, ben ik psychisch en lichamelijk zo onderuit gegaan. Dat wilde ik niet nog een keer. Daarom wil ik niet blijven piekeren. Bewegen en bezig blijven helpt.”

Wil je weten hoe het Denise na haar terugkomst in Nederland vergaat? Like onze pagina en volg ons op Facebook!