‘Eindelijk weer een boterham met hagelslag.’

Denise verlaat de Amerikaanse gevangenis en wordt op het vliegtuig naar Nederland gezet. Als eerste passagier wordt ze aan boord gebracht. “De marechaussee naast me zei tegen me: ‘Als we vliegen, maak ik je los.’ En dan zit je daar zonder handboeien. Het is alsof je vanaf dat moment weer een normaal mens bent.”

Ook vertelt hij haar dat zij, als ze eenmaal op Schiphol zijn geland, niet meteen door hoeft naar de gevangenis. “Ik dacht dat ik zeker nog een tijdje in Nederland de gevangenis in moest. Maar dat ik niet meteen hoefde te zitten, dat wist ik niet! Ik kon het niet geloven.”

“Ik dacht dat ik zeker nog een tijdje in Nederland de gevangenis in moest.”

Hereniging met familie

Op Schiphol werd ze opgewacht door haar dochter, haar zwager, twee nichtjes. En haar zusje en haar advocaat. “Ik heb hen omhelsd natuurlijk. En ik heb meteen schone kleren aangedaan, mijn tanden gepoetst. Al die dingen waren in de gevangenis niet goed mogelijk.” Ook eet ze weer waar ze al die tijd in de gevangenis van heeft gedroomd: een boterham met hagelslag, met pindakaas. Stamppot, goed vlees. Lekkere broccoli. Verschillende soorten fruit. “En de eerste cappuccino die ik op Schiphol kreeg, gewoon uit een bekertje. Wat was dat heerlijk! Ik ben naar de kapper gegaan en heb mijn haar laten verven. Het was helemaal grijs geworden.”

Eigen plek

Alles lijkt opeens in een stroomversnelling te gaan. Ze krijgt een eigen appartement en kan aan de slag als schoonmaakster. Wanneer ze dit interview geeft, vertelt ze over wat er nog moet gebeuren in haar huisje. De koffers staan nog in de hoek, maar de meubels – die ze heeft gekregen – hebben al een vaste plek.

Alles zelf weer bepalen

“Ik dacht altijd dat ik een realist was, maar ik voel me nu veel positiever. Dingen die voor anderen heel normaal zijn, zijn voor mij bijzonder. En die vallen mij dus op. Elke ochtend doe ik het raam open en dan kijk ik naar buiten. Dan zie ik de poezen, de vogels, de mooie lucht. Het normale, maar voor mij zo bijzonder.” Ook eenvoudige gebaren krijgen opeens een bijzondere betekenis. “Gisteravond kon ik zelf de deur op slot doen. Niemand die mij zegt hoe ik dat moet doen. Ik heb weer controle. Ik kan heerlijke appeltaart kopen, met zo veel smaak. Dat besef wil ik vasthouden.” Ze weet dat ‘bijzondere dingen’ ook weer normaal worden. “Maar aan sommige inzichten wil ik vasthouden. Zo sta ik elke dag om kwart voor zeven op, terwijl ik om 9 uur hoef te beginnen. Zo heb ik de rust om voor alles tijd te nemen. In de gevangenis moest ik binnen tien minuten eten. ‘Pick up your tray’, commandeerde de bewaker dan. En hier kan ik dat zelf bepalen.”

Wil je weten of Denise de rest van haar straf nog moet uitzitten in Nederland? Like onze pagina en volg ons op Facebook!