“Dit jaar hoor ik van de rechter wat mijn straf zal zijn”, vertelt Denise tamelijk nuchter. “Maar ik ben niet bang. De kans is heel klein dat ik opnieuw de cel in moet.”
“Zeven jaar van mijn leven heeft deze zaak mij gekost, waarvan twintig maanden in Amerika.”
Is het nu klaar?
Ze herinnert zich nog hoe ze in 2010 werd opgepakt. “Zeven jaar van mijn leven heeft deze zaak mij gekost, waarvan twintig maanden in Amerika.” Misschien dat ze nog een taakstraf krijgt, denkt ze, terwijl ze een kopje thee inschenkt. “Maar misschien beslist de rechter dat het klaar is.”
Nadenken over haar verhaal
Ondertussen denkt ze erover om een boek te schrijven over haar leven. “Maar misschien komt er ook wel een film.” Voorlopig vertelt ze anderen niet over haar verleden. Ze heeft net een baan, net een huis. Voor geen goud wil ze die verliezen. “Natuurlijk denk ik over welke boodschap ik anderen wil meegeven. Dat het iedereen kan gebeuren. Dat je zoiets kunt overleven.” Maar het gaat ook een stap dieper. Over de vraag wat iemand gedetineerd maakt. Wat je leven waarde geeft. “Ik denk dat ik het verhaal ook wel zou willen schrijven, omdat ik het dan niet telkens opnieuw hoef te vertellen. En dat ik dan aan mijn kleinkinderen kan zeggen: ‘Kijk, oma heeft eens een uitstapje gemaakt’. Zoiets. Is dat raar?”
Leven in vrijheid
In mei staat Denise opnieuw voor de rechter. Deze keer wordt haar straf omgezet naar Nederlandse maatstaven. Een paar weken later volgt de uitslag. Denise krijgt een half jaar voorwaardelijk en een proeftijd van een jaar. Haar leven in vrijheid begint nu echt.