Marieke is geland

Na 18 jaar gevangenschap in de VS kwam Marieke vorige week aan op Schiphol. In een joggingpak met een laissez passé (reisdocument). Geen koffer, geen tas, nix. De deuren van de aankomsthal gaan open. Ze is opgelucht en er lijkt iets van haar af te vallen. Ze kijkt anders dan al die jaren dat ik haar in de gevangenis bezocht. Ze komt thuis zegt ze (terwijl ze Nederland in haar kinderjaren verlaten had en de taal niet spreekt).

Haar hele leven heeft ze zichzelf weg moeten drukken. Ze was ongewenst en dat lieten haar ouders ook merken. Lijfstraffen, geen gezelligheid buiten-de-deur en misbruik om maar eens een paar dingen te noemen.
Dat er op 6 juli zo’n trotse vrouw voor ons stond doet je wat. Niet kapot maar zichzelf hervonden. Een sterke vrouw die van haar lijden haar kracht heeft gemaakt.

Opvang is er niet voor dit soort medelanders. De overheid doet niets. Epafras had samen met social work schiphol daarom een eenvoudige hotelkamer voor haar geregeld (nee niets luuks). Je moet wat. Gewoon een plekje achteraf in het bos om bij te komen, Hollandse koffie te drinken en even bij te praten. Voor Marieke, zoals ze zei; ‘Heaven on earth’.
Maar voor ons begon het pas. Hoe vinden we onderdak voor Marieke. Dat was geen Heaven maar hell. Nederland zorgt niet voor dit soort mensen. Je gaat maar beginnen tussen de zwervers en drugsverslaafden. De volgende vernedering.
Over hoe dit  verder gaat leest u in de volgende ‘post’.

Deze post is geschreven door Pieter, geestelijk verzorger van Epafras, die Marieke jarenlang in Amerikaanse gevangenissen bezocht.