Er wordt een deal gesloten: als de duur van de straf bekend is, gaat Denise niet in hoger beroep. “En toen kwam het bericht dat ik over twee weken moest vertrekken. Ik had dus 14 dagen om van iedereen afscheid te nemen.”
Eerst was ze heel blij, vertelt ze. Eindelijk zou ze het laatste deel van haar straf kunnen uitzitten. Eindelijk zou ze een punt achter deze nachtmerrie kunnen zetten. “In juni moest ik weg.” Ze is dan even stil. “Ik had geen idee hoe je dan op een goede manier afscheid moest nemen. Hoe lang mijn straf zou zijn, wist ik niet. En toch moest ik vertrekken.”
Afscheid van vrienden en familie
“Ik zei dat ik me aan het voorbereiden was. Voor mijn dochter had ik een lijstje gemaakt van dingen die moesten worden afgezegd. Ik ging nog een keer samen met haar naar de film. Mijn dochter had geen geld, dus ik dacht niet dat ze mij kon opzoeken. Ik zei tegen haar dat ik vast over een jaar terug zou komen.” Mijn beste vriendin kwam nog een keer langs. Ik ging nog met mijn vader naar het ziekenhuis voor onderzoek. Op de dag van mijn vertrek, op 3 juni, kreeg hij de uitslag: longkanker.
Nooit meer mijn vader zien
Ik wilde eigenlijk tegen hem zeggen: we zien elkaar nog weer. Maar dat wist ik niet zeker. En dat gebeurde ook niet. Ik heb gevraagd of het huis dat ik huurde misschien nog even aangehouden kon worden. Voor als ik snel terug zou komen. Alleen, ik werd 20 maanden opgesloten. Mijn vader is dat jaar op 21 december overleden. Ja, toen zat ik in Amerika gevangen.”
“Mijn vader overleed toen ik in Amerika gevangen zat.”
Rouwen kan niet
“Toen ik dit bericht later in de gevangenis hoorde, kon ik niet rouwen. Ik kon nergens huilen. Overal zitten gevangenen om je heen. Er zijn altijd vrouwen die tegen je zeggen: ‘Huilen helpt niet hoor!’. Dus wat doe je? Je gaat douchen en dan huil je onder de douche.”
Wil je weten hoe het Denise in Amerika vergaat? Like onze pagina en volg ons op Facebook!