Hoe moet je je leven opnieuw gaan leven, als je weet dat alles compleet overhoop zal worden gehaald? Met dat besef staat Denise elke dag op. “Na mijn gevangenisstraf moest ik mij elke dag melden bij de politie. Toen elke week, elke maand en toen elke drie maanden. En dat vijf jaar lang. Pas in juni 2015 stond ik in Amerika voor de rechter.”
Paranoïde
In het begin bleef ze zich verdacht voelen, vertelt Denise. “Ik was er zo slecht aan toe, dat ik vervoer nodig had. Aan anderen moest ik vragen om mij naar het politiebureau te brengen.” De tijd in de gevangenis heeft z’n sporen bij haar achtergelaten. Bij elk bezoek vraagt ze nadrukkelijk om een naam van een politieagent.
“Stel dat ze zouden zeggen dat ik niet geweest was? Ik was zo bang dat ze mij weer zouden oppakken. Ik werd wat paranoïde. Dat komt denk ik omdat ik het vertrouwen in mensen was kwijtgeraakt. Dingen waar ik nooit over had nagedacht, bleken opeens mogelijk. Je kunt worden afgeluisterd. Je kunt worden gevolgd. Maar wie komt er dan voor mij op? Daarom wilde ik telkens bewijs hebben dat ik het goed deed.”
“Ik werd wat paranoïde. Het vertrouwen in mensen was ik kwijtgeraakt.”
Aansterken
Opkrabbelen. Aansterken. Weer een beetje hoop hebben. Het kost Denise veel moeite na haar verblijf in de gevangenis. Ze is door de stress flink afgevallen; van 71 kilo naar 53 kilo. Ook krijgt ze een soort bijvoeding om weer op krachten te komen. Om bezig te zijn gaat ze schoonmaken bij familie en vrienden. Zo heeft ze het gevoel waardevol te zijn. “Ik ging wel solliciteren, maar ik wist niet wat ik moest vertellen op de gesprekken.”
Eten lukt niet meer
Stukje bij beetje leert ze weer voor zichzelf te zorgen. “Ik kon het niet meer in de gevangenis”, vertelt ze. “Eten lukte me niet. Ik kon niets binnenhouden. Ik mocht wel eten in de magnetron opwarmen, maar dat deed ik niet. Dan at ik het koud. Toen ze dat ontdekten, gingen ze het zelf opwarmen. Mijn lijf kon de stress niet aan. Om te herstellen had ik echt tijd nodig. Daarom vond ik het ook niet erg om al die jaren schoon te maken.”
Paniekaanvallen
Ze vraagt hulp van een psycholoog voor haar posttraumatische stressstoornis. “Ik kreeg thuis paniekaanvallen. Of ik vergat te ademen. Ik spuugde ook. In het begin durfde ik niet in ruimtes met veel mensen. Daar moest ik mee om leren gaan. Dus ja, die vijf jaar voordat ik naar Amerika zou gaan, waren nodig om weer op te kunnen krabbelen.”
Wil je weten of Denise opkrabbelt? Like onze pagina en volg ons op Facebook!