Je kunt niet je leven lang in een hotelkamer blijven zitten. Epafras ging daarom op zoek naar een opvangplek. Want alles moest nog geregeld worden. Een paspoort, medicijnen, schoenen, een bril, eten.
De gemeente die haar aanvankelijk wilde helpen zei af. Een opvang die eerder had toegezegd ook. Die twee konden het niet eens worden over dit ‘ingewikkelde geval’. Social work Schiphol had ook alles geprobeerd. Opvang was vol, wilde niet, kon niet, wist niet. En zo zette we Marieke maar weer in de auto op weg naar een volgende plek.
Na eindeloos geleur langs loketten, wilde een gemeente het avontuur wel aan. Maar daar liep het vast. Op het delict. Zo lang in de bajes gezeten; dan moet er wel iets heel erg mis zijn. We boekten nog maar wat extra nachten in het hotel. Hopend op verlossing.
Of die kwam? Daarover in de volgende post.
Deze post is geschreven door Pieter, geestelijk verzorger van Epafras, die Marieke jarenlang in Amerikaanse gevangenissen bezocht.