De gemeente had toevallig een kamer vrij in de crisisopvang. Na lang praten en bellen met instanties mag Marieke voorlopig blijven. Eerlijk is eerlijk; de dames van de opvang waren geweldig en bovenal: moedig! Als je in dit soort situaties geen mensen hebt die hun nek uitsteken kom je nergens!
De opvang moet betaald worden, de voedselbank wordt gebeld, de uitkeringsinstantie, een maatschappelijk werker, een directeur, een zorgcoördinator. De hele kerstboom moet worden opgetuigd.
Na uren van overleg, praten en onzekerheid zwaait de deur van haar kamer open. ‘Dit wordt het voor de komende zes maanden’ zegt de maatschappelijk werkster. Ondanks de dronken buurman, de stinkende hal en de blowende Afghaanse vluchteling, besluit Marieke hier haar intrek te nemen. Ze houdt ze in de gaten die kerels, want daar heeft ze haar hele leven al last van gehad. ’s Middags gaat ze even lunchen op een terras met Desiree die ook wat eerste levensbehoeften heeft meegebracht. Marieke heeft een mooi shirt aangetrokken dat ze van Els heeft gekregen en een broek van Ria en geld?….Desiree trakteert. Eindelijk even rust.
Deze post is geschreven door Pieter, geestelijk verzorger van Epafras, die Marieke jarenlang in Amerikaanse gevangenissen bezocht.