Voor alles is een eerste keer. Predikant Laurens Jan Vogelaar, vrijwilliger van Epafras, bezocht in Indonesië een Nederlander die gevangen zit. Zo’n eerste bezoek is spannend: zal het lukken om echt contact te maken en van betekenis te zijn?
“Als gezin wonen wij op het eiland Sulawesi (Celebes) en als predikant ondersteun ik de Gereja Protestan Indonesia Luwu (GPIL) bij het ontwikkelen van een vormings- en toerustingsprogramma. In de plaatselijke krant (Palopo Pos) lees ik elke dag wel over iets dat te maken heeft met drugs. De politie heeft bijvoorbeeld weer iemand gearresteerd omdat hij drugs vervoerde of verhandelde. De gevangenis hier in Palopo zit vol met mannen en vrouwen die veroordeeld zijn voor iets dat met drugs te maken heeft. Toch heb ik in Palopo nog nooit een gevangene bezocht. Wel op een ander eiland van Indonesië. Als vrijwilliger voor Epafras. Laat ik iets vertellen over mijn eerste bezoek.”
Spannend
“Ik ging niet helemaal onvoorbereid op pad. Het bemoedigend en instructief skypegesprek met Nienke van Dijk (directeur Epafras) had me al wat op weg geholpen. Voordat ik me daadwerkelijk meldde bij de gevangenis was ik ook al langs het consulaat geweest om mij daar voor te stellen en een brief op te halen die getekend was door de consul. Hoewel ik wel een aantal keer moest wachten, werd ik uiteindelijk naar een kamertje gebracht waar ik een gesprek zou hebben met een Nederlander die in Indonesië in de gevangenis zat. Ik vond het best spannend. Ik wist weinig tot niets over deze persoon. Zou het lukken om een gesprek van hart tot hart te hebben?”
Pijn, schaamte en angst
“Het werd een gesprek waarin ik vooral luisterde. Naar pijn uit het verleden. Naar schaamte richting familie. Naar angst om op zijn criminele vader te lijken. De jongeman vertelde: ‘Waarom wilde ik eigenlijk zo graag snel veel geld verdienen? Drugs smokkelen: had ik het maar niet gedaan? Nu kan ik niet voor mijn vrouw en dochter zorgen. Wat voelt dat rot.’ Bidden, zo zei hij, dat luchtte hem op. Ik vroeg: ‘vind je het fijn als we dat dan nu ook doen?’”
Samen bidden
“We baden samen. Ik probeerde woorden te geven aan de pijn, de worsteling, de schuldgevoelens, de machteloosheid, het verdriet. Na afloop van het gebed zag ik de tranen en het ingehouden snikken. Niet lang daarna namen we afscheid. Het eerste gesprek zat erop. Een gesprek dat je niet kunt maken. Een gesprek dat je gegeven wordt.”
Laurens Jan Vogelaar bezoekt Nederlandse gedetineerden in Indonesië.