Hondsberoerd gaat hij naar het ziekenhuis. Daar herstelt hij, doordat hij ander eten krijgt. Eenmaal op krachten, moet hij terug naar zijn cel. Daar staat opnieuw elke dag rijst op het menu. Nu eet hij nauwelijks meer.
“Die verhongert, dacht ik toen ik hem steeds magerder zag worden.”
“Elke dag wordt hij zieker en zieker. Die verhongert, dacht ik toen ik hem steeds magerder zag worden. Een vriend stuurde hem af en toe geld voor medicijnen, maar aan de allergie was weinig te doen. Daarom zoek ik mensen die Gerard willen adopteren, want hij heeft hulp nodig.
Hij heeft epileptische aanvallen. Het heeft hem al een paar keer bijna het leven gekost. Bij een van de laatste aanvallen heeft hij zo met zijn hoofd op een betonnen rand gebeukt, dat hij met een hersenschudding naar het ziekenhuis vervoerd moest worden. Met 18 hechtingen zat hij daarna weer in zijn cel.
Toen hij nog in Nederland woonde, ging hij elk jaar een paar dagen naar het ziekenhuis. Dan werd zijn medicijngebruik voor de epilepsie weer bijgesteld. Dat is nu al tien jaar niet gebeurd. Geld voor medicijnen heeft hij niet. “Heb je echt niemand meer die jou kan helpen?” vroeg ik hem bij mijn laatste bezoek. Soms is er dan nog een vriend die geld kan sturen. Maar ja, probeer dat maar eens 20 jaar vol te houden. En dus stopt de hulp weer.
Lees hoe het verder gaat met Gerard in de gevangenis in de Dominicaans Republiek. Hem steunen kan natuurlijk ook.