“Onze zoon Freek (23) had een heftige periode achter de rug”, vertelt ze. “Dat begon toen hij een vriendin kreeg. Twintig was hij en zij was 33. En ze wilden zo snel mogelijk trouwen. Je vraagt je af of het wel verstandig is, maar hij hield voet bij stuk. Hij was nu echt gelukkig zei hij. Freek maakte niet gemakkelijk vrienden en hield mensen op een afstand. Dat hij nu gelukkig was, daar moest het voor ons toch ook om gaan?
“Hij kon een week mee als technicus met een band naar Duitsland. Dan zou hij al zijn schulden kunnen betalen.”
Dus we hielpen hem. Met de verhuizing naar hun nieuwe woning, met het behangen, het leggen van de vloer. De dozen met zijn babyspulletjes gingen ook mee. Het contact met ons werd steeds minder. Ze wilden vooral samen een eigen leven opbouwen en dachten misschien dat ze daar niemand bij nodig hadden. Zelfs toen uiteindelijk zijn relatie strandde, hield hij de boot af.
Tot we via via hoorden dat hij zijn post niet meer opende. Mijn man stuurde hem een sms. Gelukkig reageerde hij. We troffen hem in een buurtwinkel waar hij werkte. Hij zag er heel verzorgd uit. Hij had zich geschoren, zijn piercing in zijn oor had hij niet meer en hij droeg een wollen jasje. Hij liep naar ons toe, en gaf ons een hand. Tegen mijn man zei hij: ‘He ouwe, hoe is het?’. Dat was het. Even later vertelde hij dat hij ‘een beetje problemen met geld had’. Hij verdiende niet eens een salaris in de buurtwinkel. De eigenaar van de zaak gaf hem te eten, maar verder niet. ‘Waar leef je dan van?’ vroeg ik hem. En waarom hij geen uitkering had aangevraagd. Hij was stomverbaasd, had geen idee dat hij daar recht op had.
We spraken af dat we hem zaterdag zouden helpen met zijn administratie. Die vrijdags kregen we een telefoontje. Hij kon een week mee als technicus met een band naar Duitsland. Dan zou hij al zijn schulden kunnen betalen.
Twee weken hoorden we niets van hem. Pas toen kregen we een telefoontje van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Freek heeft het Ministerie gevraagd contact met zijn vader op te nemen. Had hij dat niet gedaan, dan hadden we jarenlang niet geweten waar hij was. In verband met recht op de privacy.”
Benieuwd hoe het verder gaat met Freek en zijn ouders? Volg en deel hun verhaal! “Misschien zie ik hem niet meer”, zei mijn moeder van in de tachtig.