‘Kom je echt voor mij?’

Nynke is geestelijk verzorger en bezoekt Nederlanders die vast zitten in Spanje. Voor mensen die geen familieleden of vrienden (meer) hebben die contact willen of kunnen leggen, is zij soms nog de enige verbinding met Nederland.

Ik denk nog vaak terug aan mijn eerste reis naar Spanje met een bijzondere missie: het bezoeken van Nederlanders die ‘vastzitten’. Daarmee bedoel ik niet de landgenoten die opgesloten zitten in hun hotel of appartement aan één van de vele stranden die Spanje rijk is. Het gaat om mensen in detentie, achter slot en grendel in de gevangenis.

Koud
Spanje is voor de meesten van ons vooral een vakantieland. Maar hoe anders is het land voor de personen die ik daar bezocht heb. Op een vrij koude dag, het was een graad of acht, kwam ik binnen in de hal van een ‘Centro Penitenciario’, een gevangenis. Mezelf warm wrijvend (ook binnen bleek het koud) liep ik achter een medewerker aan die me naar een soort ‘telefooncel’, zoals ik ze alleen ken uit films, bracht. Daar wachtte ik op ‘mijn’ gedetineerde. Een man met een on-Spaanse lengte verscheen en ik gokte dat hij het was voor wie ik daar kwam. Het klopte.

Voor mij?
Toen ik vervolgens ‘goedemorgen’ zei, zag ik de verbazing in zijn ogen. Hij moest even omschakelen, want op de beperkte telefoontjes naar Nederland na, sprak hij alleen nog maar Spaans. Hij vertelde me in korte tijd bijna alles wat hij had meegemaakt. Toen hij zich realiseerde dat ik echt voor hem gekomen was, helemaal vanuit Nederland, zag je dat het hem raakte. ‘Voor mij?’ zei hij, met grote ogen. En was toen even stil. Dit bevestigde voor mij hoe belangrijk het werk van Epafras is. Mensen die vastzitten in een vreemd land, waar alles anders is (de taal, de mensen, de cultuur) en waar ze meestal in onzekerheid zitten over het vervolg en de duur van hun verblijf. Mensen die vaak nauwelijks tot nooit bezoek krijgen; het doet iets met iemand. Er is iemand voor jou en er is aandacht en tijd voor jouw verhaal. Want hoe houd je het vol in de gevangenis en wat geeft je kracht en troost als het donker is en uitzichtloos lijkt? Even was deze man niet één van de vele gevangenen daar.

Weer bezoeken
Na zo’n anderhalf uur namen we weer afscheid van elkaar. Ik zag hem weglopen met zijn dikke winterjas aan. Daar denk er nog regelmatig aan terug, wetende dat het in zijn cel zo koud was dat hij met die jas aan sliep. Of zou hij misschien wakker liggen? Om antwoord op die vraag te krijgen, zit er maar één ding op. Ik ga hem in het nieuwe jaar weer bezoeken.

Nynke Kroodsma is lokaal geestelijk verzorger in Spanje