In Thailand bezoek ik elf gedetineerden, verspreid over het hele land, en in Cambodja één. Ik had de bezoeken voor de maand maart verdeeld over twee perioden van een week. De eerste week (van 9-16 maart) verliep alles nog als altijd, al was het dragen van een mondkapje in een enkele gevangenis al wel verplicht. In een van de gevangenissen mocht ik de gedetineerde zelfs nog spreken in een aparte kamer aan een tafeltje, en meestal zit er glas en tralies tussen en moet alles via de telefoon.
De vooruitzichten voor de tweede periode (van 23-27 maart) waren al wat minder positief, ook omdat ik in die week naar Cambodja zou vliegen. Toen duidelijk werd dat terugkeren vanuit Cambodja mogelijk zou leiden tot een 14-daagse quarantaine, of zelfs helemaal niet mogelijk zou zijn, heb ik in overleg met de Nederlandse consul in Cambodja besloten Thailand niet te verlaten.
Toen werd al snel duidelijk dat alle gevangenissen voor bezoekers dicht gingen, en dus gingen alle voor die week geplande bezoeken niet meer door. Niet alleen de geestelijke verzorgers van Epafras, maar ook vrijwilligers van Reclassering Nederland en medewerkers van de ambassade mogen niet meer naar binnen, ook familie is niet langer welkom. Voor veel mensen een enorm probleem. Familie brengt immers eten, geld en medicijnen mee. Maar ook een kort gesprek met partner of kinderen, papa of mama, het zit er allemaal niet meer in. Deze hele situatie zal zeker tot 30 april duren, maar we moeten er rekening mee houden dat deze periode verlengd gaat worden tot eind mei.
Zijn die maatregelen gerechtvaardigd in Thailand? Ik vrees van wel. In de meest beruchte gevangenis van Bangkok (Bangkok Hilton) slapen ze nu met 140 mensen in 1 cel, als ze de 1,5 meter afstand zouden moeten houden is er plek voor 20. Als hier het virus uitbreekt wordt het een levende begraafplaats. Op 5.500 gedetineerden is er 1 arts, qua leeftijd zelf ver in de risicogroep. Als je geld en geluk hebt kun je bij hem een paar paracetamols kopen. In sommige gevangenissen verstrekken ze nog antibiotica, maar ook dat is een kwestie van geld en willekeur.
Wat kun je in deze situatie nog doen als geestelijk verzorger? Brieven komen de gevangenissen niet meer in. Internet is er wel, maar wordt niet gebruikt. Vorig jaar zijn alle gevangenissen in Thailand voorzien van internetlokalen voor de gedetineerden. In een gevangenis die ik bezoek is dat lokaal naast de spreekkamer, en van daaruit zie ik dat het stof op de tafels en schermen ligt. Nog nooit gebruikt dus… Drie Pc’s voor 5.000 mensen, hoe wil je dat dan ook organiseren?
In deze Goede Week, kun je als geestelijk verzorger voor Epafras niet meer doen dan hopen en bidden. Ondanks alles zal het ook in 2020 Pasen worden. Die gedachte geeft hoop, en ik hoop dat ik in juni weer op bezoek kan gaan bij “mijn” gevangenen in Thailand en Cambodja.
Ko is geestelijk verzorger voor Epafras