De juridische procedure is eindeloos. En de instanties in Nederland die zo weinig rekening kunnen houden met onze situatie. Rekeningen lopen door, organisaties willen dat hij zich komt melden, terwijl dat niet kan. Wanneer het echt gewoon de spuigaten uit loopt, dan besluiten we een nachtje te gaan slapen bij Van der Valk. Gewoon om er even uit te zijn. Dat helpt. Dan voelt de situatie iets minder zwaar.
Thuis heb ik zijn kamer opnieuw behangen. Freek had vorig jaar maart al thuis kunnen zijn, als al zijn papierwerk niet was verprutst door iedereen. Dus nu hopen we al een jaar elke dag dat hij naar huis mag. Dat is nog het meest frustrerend. We hebben de moed opgegeven. We gaan uit van de volle 6,8 jaar.
“Freek was vorig jaar thuis geweest, als zijn papierwerk niet was verprutst.”
Zijn kamer behangen helpt tegen piekeren, gewoon lekker dingen doen. Ik moet er niet aan denken om naar de psycholoog te moeten gaan, om hierover te praten. Laat dat potje maar gewoon dicht, ik wil niet te lang stilstaan bij wat ik voel. Wat los je ermee op door hier lang met een psycholoog over te gaan praten? Freek komt heus niet eerder terug. Daarom moeten we ervoor zorgen dat we zelf ook overeind blijven staan.
We bespreken wel alles met z’n drieën, mijn man, mijn jongste zoon en ik. Wij zijn de enige die echt begrijpen hoe het is en hoe je je hierover kunt voelen. Met de meeste vrienden en familie praten we er meestal niet over. Ze vragen er ook niet naar. Misschien om ons niet te kwetsen. Maar doordat ze het niet doen, doet het wel pijn.”