Thailand was het eerste land waar een geestelijk verzorger van Epafras weer op bezoek kon bij gedetineerden. De Nederlandse gedetineerden waren daar blij mee. Voor hen is de afsluiting dubbel zwaar: ook het bezoek van familie uit Nederland is dikwijls afgezegd omdat er niet meer gereisd mocht worden. Ze hebben al maanden geen bezoek gehad.
In veel landen is bezoek überhaupt nog niet mogelijk. Soms kampen gevangenissen met besmettingen, soms is het vooral preventief. Als er eenmaal een uitbraak is, is de ellende niet te overzien. Veel gevangenissen zijn overbevolkt, het is nauwelijks mogelijk om afstand te bewaren, de hygiëne is slecht en de medische zorg ontbreekt nagenoeg.
Gevangenen schrijven ons over hun zorgen en hun angst. Soms kunnen mensen bellen of een geluidsopname sturen, met een vraag om contact of hulp. In sommige landen is het nog mogelijk om wat pakjes af te geven en voor mensen die familie in de buurt hebben is dat een uitkomst.
Zwaar is het ook voor de mensen die voorwaardelijk vrij zijn, bijvoorbeeld in landen in Latijns-Amerika. Voorwaardelijk betekent dat ze niet terug kunnen naar Nederland. In het buitenland waar ze zijn, hebben ze echter nauwelijks middelen van bestaan. Door de coronacrisis is ook het informele werk nauwelijks mogelijk en komen ze soms weer op straat doordat ze de huur niet kunnen betalen.
In sommige situaties is het gelukt om, in samenwerking met de ambassade, mensen weer terug te krijgen in Nederland maar dat kan alleen als de officiële instanties in een land ook meewerken. En dikwijls zijn ook daar veel beperkingen door een lockdown.