Fred Teeven gooit het roer om

De afgelopen twee jaar waren niet de gemakkelijkste in het leven van voormalig Officier van Justitie, Staatssecretaris en Tweede Kamerlid Fred Teeven. Een zware hersenoperatie en het vooruitzicht van werkloosheid dwongen hem tot nadenken. Wat wil hij echt? Hij gooit het roer om en gaat doen wat hij altijd al wilde doen. Aan de slag als buschauffeur en in een eigen bedrijf.

In 2015 krijgt Fred Teeven een auto-ongeluk. Terwijl hij een appje verstuurt, knalt hij met zijn auto op zijn voorganger. Dubbel pech, want hij rijdt in de auto van zijn vriendin en die auto heeft alleen een heupgordel. Zijn hoofd knalt tegen de voorruit, en doorstaat die test niet glansrijk. Een slagader verschuift en een zenuw raakt bekneld. Hevige pijnen zijn het gevolg. Twee jaar later ondergaat hij een riskante hersenoperatie. Hij weet dat hij er doof of blind door kan worden. Teevens geluk: hij wordt slechts doof aan het linkeroor. In de periode van zijn operatie eindigt ook zijn Tweede Kamerlidmaatschap. De VVD draagt hem voor als lid van de Raad van State. Hij moet er even over nadenken – het is heel ander werk – maar accepteert de baan. Als alles in kannen en kruiken is, komt het bericht dat de benoeming toch niet doorgaat. De PvdA ligt dwars.

BOOSHEID
‘Natuurlijk was ik kwaad. Het kwam er op neer dat de PvdA geen zin had om me te benoemen. Daar moet je dan mee zien om te gaan. Maar in boosheid blijven hangen heeft geen zin. Dan gaat er maar energie verloren. Boosheid helpt niet. Een positive feeling wel. Die geeft je een lekker gevoel, vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt na tien kilometer hardlopen. Om dat te krijgen moet je bewegen – figuurlijk gesproken. Je moet iets doen, iets veranderen. Dan merk je ook dat een positief gevoel zichzelf versterkt. Er ontstaat een soort vliegwiel. Wat ik zelf meteen zeker wist, was dat ik weer aan de slag wilde. Van 120 uur naar 0 uur in de week werken is onplezierig. Er móest gewoon werk komen. Ik kon weer officier van justitie worden. De terugkeergarantie stond nog. Maar ik kon ook een totaal andere weg inslaan. Ik bedacht dat iets voor elkaar krijgen ook buiten je comfort zone kan. Van dat idee
werd ik vrolijk. Ik begon na te denken over wat ik nu écht leuk vind.’

‘Teleurstelling kun je ook omzetten in energie, er is altijd een nieuwe kans’

ANGST
‘Het heeft iets engs, buiten de gebaande paden treden. Veel mensen peinzen er niet over. Allerlei dingen houden ze tegen. Status, hun omgeving, patronen waar ze in zitten. Ik ken ze zelf ook. Mijn leven lang heb ik voor de overheid gewerkt. Op mijn 20ste ben ik begonnen bij de fiscale recherche, en sindsdien heb ik eigenlijk altijd in de opsporing of in de politiek gewerkt. Je hebt dan de neiging daarmee door te gaan. Maar dat hóeft niet. Toen de baan bij de Raad van State niet doorging en ik aan het herstellen was van die hersenoperatie, dacht ik na over dingen die ik altijd graag gewild heb, maar nooit heb gedaan. En zo kwam ik op het idee chauffeur te worden. Ik had als jongen weleens op een vrachtwagen gereden, en ook later in de campagnetijd nog – met een kartonnen Mark Rutte en Rita Verdonk achterin.
En ik had ook wel eens in een bus gereden. Mijn grootrijbewijs had ik en ik wist dat er vacatures waren bij Connexxion. Het leek me wel wat om in de stad waar ik ben opgegroeid (Haarlem) aan de slag te gaan als buschauffeur. Dus heb ik gewoon gesolliciteerd. Ze vroegen natuurlijk waarom. De enige reden die ik kon geven was dat ik het leuk vind. Ze vroegen ook of ik niet weer snel weg zou zijn. Maar ik wil dit echt tot mijn pensioen doen. Na een testrit op de bus werd ik aangenomen, en na nog twee keer een halve dag les kon ik aan de slag. En daar rijd je dan in een bus van 21 meter lang.’

OORDELEN
‘Soms ben je bang voor iets waarvoor je helemaal niet bang hoeft te zijn. Oordelen van anderen bijvoorbeeld. Toen ik vertelde dat ik had gesolliciteerd als buschauffeur, zeiden sommige mensen dat die baan mijn nieuwe bedrijf zou schaden. Maar dat is onzin. Als je iets verandert in je leven vertrouwen mensen het echt wel, zolang de veranderingen maar bij je passen. ‘Beeld en geluid’ moeten met elkaar kloppen. Mensen kijken er dwars doorheen als je iets staat te verkopen waar je het diep van binnen niet mee eens bent. Toen ik staatssecretaris was moest ik het Kinderpardon verdedigen, terwijl ik daar zelf tegen was. Daar klopten beeld en geluid níet met elkaar. Buschauffeur zijn past bij mij. 98% van de
mensen vindt het geweldig! Hoewel het thuis in het begin 50-50 was. Ik heb twee dochters, één van 31 en één van 30. De oudste vond het zonde, de jongste prachtig. Intussen vinden ze het allebei leuk. Het is ook maar hoe je er zelf mee omgaat. In de bus reageren de meeste mensen heel positief. Elke dag willen wel vijf of zes mensen een selfie met mij maken. Eerst zei ik nee, maar uitleggen waarom ik het niet deed, duurde langer dan de selfie zelf. Dus nu doe ik het gewoon. Ik realiseer me wel dat ik geen fouten mag maken. Als Fred Teeven een fout maakt staat dat de volgende dag in de krant. Ik kan er ook niet zo maar weer mee ophouden. Dat wil ik ook helemaal niet. Je moet echt ergens voor staan en niet zo
maar even iets gaan doen. Dat geldt voor iedereen, natuurlijk!’

SCHULD EN BOETE
‘Ik heb geen spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. En ook geen spijt van mijn vorige banen. Al mijn functies hebben me veel gebracht. Levenservaring, een groot netwerk, alle ervaring die ik heb opgedaan in de verschillende functies had ik nooit willen missen. Waar ik wél spijt van heb is dat ene appje in de auto. Zo stom! Had ik nooit moeten doen. Je moet altijd boeten voor je fouten. In de gevangenis als je drugs gesmokkeld hebt, of in mijn geval met mijn gezondheid. Fouten maken is een keuze. Je kunt ervoor kiezen in één klap veel geld te verdienen, of te gaan werken. In het verlengde hiervan wil ik ook nog iets anders kwijt: mensen die voor de eerste keer in de fout gaan, bijvoorbeeld met drugssmokkel, moeten we helpen hun leven opnieuw op te bouwen. Die mensen worden soms ook gewoon geofferd. Maar wie voor de tweede of derde keer wordt gepakt: eigen schuld dikke bult. Als staatssecretaris diende ik daarom een motie in die ervoor zou zorgen dat buitenlandse gedetineerden alleen na de éérste veroordeling bezoek zouden krijgen van de diplomatieke post. Die haalde het niet, maar ik sta er nog steeds achter. Zou ik zelf nóg een aanrijding veroorzaken door appen in de auto dan zou ik even hard zijn tegen mezelf.’

NIEUWE KANSEN
‘Het kan dus. Iets anders gaan doen dan je je hele leven hebt gedaan. Er is altijd een nieuwe kans. Je moet er wel zélf naar op zoek gaan. Ik ben heel tevreden dat ik de teleurstelling heb omgezet in energie. En dat ik daardoor nu meemaak wat ik meemaak. Inclusief een beschonken vrouw die weigert de 2,50 extra te betalen voor de nachtbus. Of dronken jeugd. Ik heb weleens een nachtbus stilgezet omdat ze me te baldadig werden… Een heel ander leven, dat kun je wel zeggen! Maar het bevalt me enorm op de bus. De héle samenleving komt langs. Je hebt veel contact. De meeste mensen zijn leuk. De enige keer dat ik peentjes zweette was met een bus supporters op weg naar Ajax-PSV. Die bus met 180 mensen erin
bleef hangen op een verkeersdrempel. Optrekken lukte niet. Pas toen ik de bus vijftig meter achteruit had laten lopen en een aanloopje had genomen, konden we naar Ajax-PSV.’

GELUK
‘Mijn ervaring laat zien dat je heel gelukkig kan worden van iets waar je nooit aan had gedacht. Ik ontspan als ik op de bus rijd. Dankzij de bus voel ik me in balans – ook al klinkt dat een beetje zachte sector-achtig. Dat is misschien wel de belangrijkste reden het te blijven doen. Ik blijf erdoor in evenwicht.’