Haar kinderen houdt ze stevig vast als ze op het vliegveld staat. Haar oudste dochtertje is drie, de jongste is net een paar maanden oud. Brenda trekt wit weg als ze naar de gezichten van de mannen van de douane kijkt. Het is goed mis, beseft ze. “Maar toch kwam de arrestatie niet als een verrassing”, vertelt ze. “En ik wist ook dat dit de enige manier was om mijn leven weer op de rit te krijgen.”
“Ze hadden tegen mijn vriend en mij gezegd dat ze de twee kilo cocaïne in de kleding zouden inwassen”, vertelt Brenda. “Maar toen de koffers door de scanners gingen, zag ik de drugs gewoon zitten. Bij elkaar was het achttien kilo. Eerst wilde mijn ex alle koffers inchecken op zijn naam, met die achttien kilo, maar dat heeft geen zin. We reisden met elkaar en waren dus ook samen verantwoordelijk.”
Ze vertelden me dat ik een straf van dertig jaar zou krijgen. Mijn kinderen zou ik nooit meer zien.
Met haar kinderen, de oudste drie jaar en de jongste twee maanden oud, moet ze mee naar het ‘beruchte kamertje’. “Ze vertelden me dat ik een straf van dertig jaar zou krijgen. Mijn kinderen zou ik nooit meer zien.” Een medewerker van de douane nam haar oudste kind mee. “Ik zag hen voorbijlopen achter het glas. Aanraken kon niet meer. Zij ging naar een kindertehuis en ik had geen idee welk. De baby werd van mijn borst gehaald en voor onderzoek naar het ziekenhuis gebracht.” Even later ontmoet Brenda een predikant uit Nederland. Hij biedt aan om de kinderen mee te nemen naar Nederland. Rustig afscheid nemen van haar kinderen zit er niet meer in.
Benieuwd hoe het verder gaat met Brenda? Like onze Facebook-pagina en we houden je op de hoogte!