Haar rechtszaak begint drie maanden later en ze wordt veroordeeld tot tien jaar celstraf, zonder strafvermindering. “Dat betekent dat je drie jaar en drie maanden moet zitten. Een advocaat zei dat ik in hoger beroep moest gaan. De straf zou dan lager uitvallen, beweerde hij. Maar de rechter oordeelde dat we een drugsorganisatie waren. En toen kreeg ik opeens vijftien jaar zonder strafvermindering.”
Wat is het moeilijkste als je weet dat je jarenlang achter slot en grendel moet zitten? Brenda vertelt dat ze het wachten op het hogere beroep frustrerend is. “In Peru duurt het erg lang, tot wel meer dan twee jaar. Ik kon dus niet met de papieren beginnen die ik nodig had voor mijn vrijlating. Al die tijd had ik geen contact met mijn kinderen. Via Jeugdzorg kreeg ik alleen hun foto’s.”
Eerst werd het tien jaar celstraf. Toen kreeg ik opeens vijftien jaar, zonder strafvermindering
Om de tijd te doden besluit ze andere buitenlanders in de gevangenis in Peru te helpen met hun papieren. “Ik leerde in eerste instantie Spaans voor mezelf, want ik wilde mezelf kunnen verdedigen en met de rechters kunnen spreken. Maar ik vond het ook fijn om anderen te helpen. Dat gaf mij voldoening.”
“Ik kan de hele tijd zitten haken, maar dat ben ik na een tijdje ook zat. Dus ging ik brieven vertalen en schrijven naar het ministerie van justitie in Nederland, voor anderen die dat niet konden. Ik was een soort tussenpersoon. Als je het systeem beter kent, weet je anderen ook beter te helpen. Sowieso is het goed om aan jezelf te blijven werken. De tijd in een gevangenis is geen verloren tijd, maar het is een tijd dat je jezelf kunt ontplooien en er als een beter en sterker persoon kunt uitkomen.”
Ben je benieuwd hoe het leven van Brenda verder gaat? Like onze Facebook-pagina en we houden je op de hoogte!